Ik probeerde te begrijpen wat er toch allemaal gebeurt.
Hoe kan ik dit verwerken. Of gebeurt het omdat ik er iets van moet leren.
Wordt ik op de proef gesteld…?
En ineens realiseerde ik me, dat klopt niet!
Dieren gaan niet dood of worden ziek omdat wij lessen te leren hebben.
Zo belangrijk zijn we helemaal niet!
Ook dat is weer ons superieure denken wat wij mensen doen.
Oh, het gaat over ons…nee dus!
Zo belangrijk zijn we echt niet!
Dieren hebben hun eigen pad, hun eigen weg. En dus ook hun eigen lot.
Die dingen gebeuren niet voor ons mensen…
We zijn er alleen bij.
Dat we samen met ze mogen wandelen is het voorrecht.
Dat ik bij het overlijden van beide mocht zijn was de eer.
Maar het gaat helemaal niet over mij.
Het gaat om hen.
Hun dood ging om hen, was van hen.
Mijn verdriet gaat om mij en dat mag.
En precies daarom kan ik verder, voor hen.
Voor de dieren aan mijn zorg toevertrouwd.
Niet om mij iets te leren, maar wel zodat ik er van leer.
Elke stap en elke traan is een les naar een beter mens zijn.
De hoopvolle weg naar liefde.
